Al enige tijd tob ik met een spreker op Radio Maria: Vincent Kemme (53), gehuwd vader van zes kinderen, die zich op 23-jarige leeftijd  naar eigen zeggen: “Bekeerde van post-katholieke agnost in de geest van de jaren zestig, tot geëngageerd katholiek-christen, door een persoonlijke ontmoeting met de levende God…”
Kemme gaf drie ‘conferenties’ op de radio over de ‘Dictatuur van het Relativisme‘. Kort gezegd, over onze huidige cultuur, die in niets absoluuts meer gelooft, maar alles juist ter discussie stelt, alles relativeert. En die zich tegelijkertijd nogal intolerant opstelt naar de (inmiddels) minderheid van hen die nog wel geloven in absolute waarheden. In Kemme’s geval: die ene waarheid van de Katholieke kerk.

Ongeveer alles in deze man stoot me af, z’n zalvende toon (die trouwens in de verte aan Arnon Grunberg doet denken, maar meer toch aan dominee Gremdaad), de pertinentie waarmee e.e.a. wordt geponeerd, en vooral die ‘vergevingsgezinde’, die ‘liefdevolle, de ander volkomen vrijlatende’, maar o, zo neerbuigende houding naar iedereen die niet in het ‘ware’ geloof staat.
Om maar eens iets te citeren uit zijn ellenlange verhaal, geplukt van z’n andere website: Biofides:

“Er is geen instelling op aarde die nu al 2000 jaar lang een boodschap van liefde en waarheid zonder onderbreking aan mensen van alle tijden en culturen verkondigt (vet van mij) dan de katholieke kerk. Het heeft geen zin om elders te zoeken ook al is er in andere geloofsgemeenschappen heus ook wel waarheid te vinden. Maar de volheid van de waarheid vindt je slechts in de Kerk die Christus de waarheid zelf, gesticht heeft en waarvan hij gezegd heeft dat de poorten van de hel haar niet zullen overweldigen.”

Afgezien van het feit dat spellen ook een vak is, lopen de rillingen me over de rug van deze praat. Tweeduizend jaar een boodschap van liefde en waarheid? En dat ook nog zonder onderbreking? Moet ik hier echt op ingaan?
En wat te denken van het volgende:

“De ware christelijke houding is er immers een die de ander, ongeacht wat hij denk of doet, ziet als een naar Gods beeld en gelijkenis geschapen medemens, die om die reden alle vorm van van respect geniet. En daar waar de levenshouding van de ander mij niet goed uitkomt of benadeelt is er de plicht tot de vergevingsgezindheid, de barmhartigheid die God ook jegens mij heeft. Geloven in de waarheid in een relativistische samenleving moet dus gepaard gaan liefde en barmhartigheid jegens onze naaste, zonder daarmee afbreuk te doen in datgene dat wij ten diepste als de waarheid kennen.”

Liefde en barmhartigheid hebben wij (als relativisten, zal ik maar even zeggen) te verwachten van Kemme en de zijnen. Ik hoor het hem zeggen, maar echte liefde klinkt niet uit zijn woorden, eerder neerbuigend medelijden met een stakker die de waarheid niet kent en tastend in het duister van de Dictatuur van het Relativisme ronddoolt zonder doel, zonder richting. Iemand die gered moet worden. En het gaat maar door:

“Een diep geworteld zijn in de liefde een de waarheid die Christus is, in zijn Kerk, in de kennis van ons geloof, een houding die leidt tot onze heiliging, kan overtuigend zijn voor onze geseculariseerde en relativistische naaste die soms nauwelijks weet waar hij staat en waarom hij denkt zoals hij denkt (vet van mij). Vanuit een liefdevolle en barmhartige houding in de waarheid van ons geloof kunnen we beginnen aan een her-evangelisering een opnieuw verkondigen van de waarheid van God, de mens, het leven zonder daarmee mensen af te stoten. Het gaat niet om ons eigen gelijk en we hoeven Gods waarheid niet te verdedigen, er slechts van te getuigen.”

O, mijn God, ik weet nauwelijks waar ik sta en waarom ik denk wat ik denk. En door zo iemand, iemand met dat soort vooroordelen, iemand die helemaal niet liefdevol naar me kijkt, maar die me juist bij voorbaat al stigmatiseert en veroordeelt, moet ik gered worden? Brrr… ik moet er niet aan denken door Kemme uit het water gehaald te worden, al is de relativistische verdrinkingsdood me nog zo nabij.

Ik moet toegeven, die Papenhaat komt niet zomaar uit de lucht vallen. Die heb ik van m’n vader, die nooit een goed woord over had voor de jaren dat hij de middelbare school op een katholiek seminarie (of zoiets) doorbracht.
Maar misschien kan ik beter maar denken aan de in onze familie gevleugelde uitdrukking van m’n Limburgs overgrootmoeder: ” Zint ’t je niet, zet ’t zeven voet van je af! Dan springt het je niet tegen de bek.”

PS Van een vreemde heeft Kemme het niet. De huidige paus, als ik het goed heb, de uitvinder van de Dictatuur van het Relativisme, zei vorig jaar in Engeland: “Er zijn sommigen die godsdienstige overtuigingen willen uitsluiten van het publieke debat, die het willen terugdringen naar het privédomein of zelfs afschilderen als een bedreiging voor gelijkheid en vrijheid. Maar religie is in feite een garantie van authentieke vrijheid en respect, en leidt ons ertoe elke persoon als broer of zus te beschouwen. Daarom doe ik in het bijzonder een beroep op u, de lekengelovigen, om overeenkomstig uw doop, roeping en zending, niet alleen voorbeelden van geloof te zijn in het openbaar leven, maar ook om de wijsheid en de visie van het geloof in het openbaar krachtig in het publieke debat in te brengen. (..)
De hedendaagse samenleving heeft behoefte aan duidelijke stemmen die ons recht om te leven naar voren brengen, niet in een jungle van zelfvernietigende en willekeurige vrijheden, maar in een maatschappij die werkt voor het echte welzijn van haar burgers en hen begeleiding en bescherming biedt met betrekking tot hun zwakte en kwetsbaarheid. (..)
Zoek Hem, leer Hem kennen en bemin Hem en Hij zal je bevrijden van de slavernij van het glinsterende, maar oppervlakkige bestaan dat de huidige maatschappij je biedt. Gooi weg wat waardeloos is en leer van je eigen waardigheid als kinderen van God.”
Brrr, ik een broertje van Ratzinger, mocht ie willen…