Al jaren en jaren rapen Hanneke en ik rommel van de straten en in parken, maar sinds 1 juli 2021 worden we daarvoor ook nog financieel beloond, want vanaf die datum is er statiegeld op kleine plastic flesjes die vaak op straat worden weggegooid. De eerste bon leverde maar liefst € 1,75 op en sindsdien is er al totaal voor zo’n 5 euro gevonden. Iedere keer dat ik zo’n flesje op straat vind spring ik luid roepend: KASSA!!! een gat in de lucht, wat een duidelijk voorlichtende werking heeft voor het vaak verbijsterde publiek. Ik kan het niet laten om dan allerlei rekensommetjes te maken. Als we elke dag voor een euro vinden is dat meer dan € 350 per jaar, waarvoor je weer heel wat bomen kunt planten, of een leuk weekendje uit. Wat een rijkdom, wat een geluk!
PS Ik weet dat ik met dit bericht (en dat in de lucht springen) onze eigen glazen ingooi, maar heb het over voor de goede zaak: de stad en het land schoner en groener, groener en nog groener.
In mijn vorige blog (robvaneeden.nl) beschreef ik soms dromen, zoals deze: Vannacht gedroomd (25 februari 2006) We zijn druk bezig in een, van binnen helemaal witte, houten barak, bovenop een duin, een paar mensen en ik. Er moet nog van alles gebeuren om de ruimte helemaal in orde te krijgen. Het is een werkruimte. Een collega installeert een groot apparaat en een andere collega is aan het schoonmaken en inrichten. Ik kijk naar buiten en zie in de diepte het strand en de zee met de horizon in de verte, het is helder weer. Op het strand loopt een man, ik weet dat het een dief is. Er is ingebroken in onze ruimte en we moeten extra opletten, want hij zou weer kunnen toeslaan. Maar bang voel ik me niet, het is allemaal licht en luchtig. En het duurt niet lang meer voor we klaar zijn. Dan gaan we pas goed aan de slag. Als ik weer naar buiten kijk, zie ik opeens dat het water flink gestegen is. Het strand is niet meer te zien, want daar is nu de zee met flinke golven. De dief zie ik niet meer, of misschien ergens in de verte. Ik kan niets doen. Ook zie ik opeens een paar schepen die moeite hebben om door de golven te komen. Eén ervan, een oude bark met zeilen, maakt slagzij. In onze barak is het nog steeds rustig, mijn collega’s zijn aan het werk en lijken niet te weten van wat zich buiten afspeelt. Ik zie dat stijgende water en realiseer me dat het wel eens zo hoog zou kunnen komen dat het ook de barak binnenstroomt. Maar als ik weer kijk, realiseer ik me dat dat toch wel onwaarschijnlijk is. We bevinden ons op een brede hoge duintop en het ziet er niet naar uit dat het water verder zal stijgen.
Op de vijfenzeventig jaar afstevenend, kijk ik steeds meer achterom, zoals veel leeftijdgenoten. Maar om me nu op de borst te slaan over wat ik vroeger heb gepresteerd? Eerder heb ik de neiging tot het tegendeel. Toch gebeurt het af en toe, door een ontmoeting, een brief of herinnering dat ik een beetje trots ben, vooral als me iets wordt duidelijk gemaakt door ‘onverdachte’ buitenstaanders. Maar het blijft opletten, want eigen roem stinkt …
Begin jaren negentig, toen Hanneke en ik de Vrekkenkrant uitgaven en al twee boeken over dat onderwerp hadden gepubliceerd, werden we gegrepen door het Amerikaanse boek Your Money or Your Life van Vicky Robin en Joe Dominguez. We pasten het 10-stappenplan uit dat boek toe in ons eigen leven en merkten de enorme veranderingen die dat teweegbracht in ons uitgave- en spaarpatroon. We leefden al een paar jaar erg zuinig, maar pas met het boek van Vicky en Joe kregen we echt grip op onze financiën.
Al snel begonnen we eendaagse cursussen te geven. Vijfentwintig mensen in een hok en de hele dag praten en oefenen over je eigen omgang met geld en dromen voor de toekomst. Die cursussen waren een succes, te oordelen aan de animo waarmee mensen (meer dan 1.000) zich inschreven en reacties tijdens en na die ene dag, waarop je eindelijk eens open en ongegeneerd kon praten over hoe jij met geld, bezuinigen en sparen omging. Het lag voor de hand dat er een Nederlandse versie van dat boek kwam. In 1995 verscheen Je geld of je leven, op weg naar financiële onafhankelijkheid, waarvan in Nederland meer dan 50.000 ex werden verkocht en in Duitse vertaling meer dan 100.000.
Uit de vele reacties op die cursussen en het boek weten we dat het levens heeft veranderd. Nog steeds krijgen we – af en toe – vijfentwintig jaar na verschijnen positieve reacties. Zoals laatst van een loopbaan-cliënt; Ira Slikker-Mordhorst met wie ik ook sprak over Je geld of je leven. Van haar ontving ik vorige maand het onderstaande bericht:
“De gesprekken die ik met je voerde (rond 2000) zijn ontzettend belangrijk voor me geweest. Zeker later viel alles op zijn plek: groot geluk! Destijds heb ik het boek Je geld of je leven van jullie gelezen en toegepast in mijn leven. Een must-read voor iedereen! Vandaag kreeg ik twee tweedehands exemplaren van Je geld of je leven binnen voor onze kinderen. Die boeken gaan in hun ‘kist voor later’: een hutkoffer (voor ieder één) vol met persoonlijke spullen en daarbij een aantal onmisbare boeken in het leven.”
Al sinds jaren vieren we Kerst met familie bij ons thuis. Ik kan het dan niet laten om een speech te houden. Zo ook deze keer.
Ditmaal over mythes waarin we geloven, zoals het Kerststalletje. Ook wij hebben er weer één dit jaar, maar wel een bijzondere. Ik heb namelijk zitten fantaseren over hoe de Kerststal er in het jaar 2100 zou kunnen uitzien. Onze Kerststal is eeuwen een symbool geweest van de mythe waarin de meeste mensen geloofden. Jezus Christus is geboren in Bethlehem, in een eenvoudig stalletje. Niet zomaar een geboorte, Jezus kwam de mensheid redden van de zonde en het kwaad en door zijn komst op aarde, als zoon van God, zou alles allemaal veel beter worden. Rond het jaar 2020 geloofden velen nog in die mythe, terwijl toch eigenlijk al een paar honderd jaar duidelijk was dat de kerk die zich op deze mythe baseert op zijn minst verdacht is, zo niet een oorlogszuchtig, kapitalistisch pedofielen-netwerk, evenals veel andere organisaties trouwens.
Hoe denken bewoners van Nederland daarover in 2100? In een eeuw kan veel veranderen. In 2100 kijken de mensen enigszins schamper terug op het Kerststalletje van nu. Ja, toen geloofden de mensen nog in God en Jezus of welk andere van de 2.900 geloven op aarde. Ze geloofden (echt, het is bijna niet te geloven!) dat godsdienst, offeren en bidden ons verder zou kunnen helpen naar een betere wereld. Maar wij in het jaar 2100 weten gelukkig beter. Niet het geloof in God kan de mensheid redden, maar iets heel anders. En dat Grote Nieuws is ons gebracht door een nieuwe ‘heiland’, een jong meisje: Greta Thunberg.
Daarom ligt zij (geboren in 2003) nu in de kribbe. Niet in een stalletje, maar in een bos, want het gaat niet meer om een dak boven je hoofd, maar om de lucht die we inademen. Dat begon na de optredens van Greta (haar naam zij geheiligd!) eindelijk door te dringen in 2019. Om Greta heen staan tijdgenoten die een belangrijke rol hebben gespeeld in het realiseren van de droom, het visioen van Greta, met natuurlijk veel meer vrouwen in de hoofdrol. Greta’s ouders Malena Ernman and Svante Thunberg deden het met elkaar. Dat had niets met (aarts)engelen, god of messiassen te maken. Het waren gewone mensen die plezier hadden in het leven en hun bijzondere kind zo goed en zo kwaad als het ging opvoedden. Echte theatermensen waren het ook. Zij hielpen Greta toen ze haar ‘taak op aarde’ steeds duidelijker zag. Niet om ons leven beter te maken (zoals we nog in de jaren 60/70 van de vorige eeuw dachten), maar om de aarde te redden van grote rampen en tegenspoed.
In plaats van een engel staat in het stalletje van 2100 Pallas Athene, symbool voor wetenschap en wijsheid, want op basis daarvan is de mensheid in de 21ste eeuw eindelijk gaan handelen om hun leven en dat van hun kinderen, kindskinderen en alle dieren leefbaar te houden of te maken. In de dagen dat Greta werd vereerd in Nederland en daarbuiten waren al velen die hetzelfde pad gingen als zij. Sterker nog in Nederland trad een ware apostel van Greta naar voren: Marjan Minnesma die met haar Urgenda de Nederlandse regering wist te dwingen zich aan klimaatafspraken te houden. Zij is dan ook de engel in de kerststal van 2100. Zij slaagde er in 2025 in om de Nederlandse politiek totaal om te buigen. Samen met PvdA, D66 en CU vormde ze dat jaar het Klimaatfront, een nieuwe politieke partij die bij de Kamerverkiezingen een ruime absolute meerderheid verwierf, waarna Marjan de eerste vrouwelijke premier van Nederland werd en alle klimaatoplossingen die al jaren daarvoor waren bedacht tot uitvoer bracht.
Natuurlijk komen in de Kerststal van 2100 de Wijzen niet meer uit het Oosten, maar van overal ter wereld. Nelson Mandela uit Afrika die ons voorleefde om door te zetten, zelfs in onmogelijke omstandigheden, waar alle hoop verloren lijkt. En Ai Weiwei uit China, die samen met veel anderen in staat bleek de oppermacht van de Chinese dictatuur te weerstaan en een werkelijk begin maakte aan de democratisering van China, Hongkong, Taiwan en dictaturiale landen in Azië. En … last but not least: uit de USA Alexandria Ocasio-Cortez, die het sterk in verval geraakte land, na acht jaar Trump, op het juiste spoor wist te brengen, toen ze in 2028 tot eerste vrouwelijke president van Amerika verkozen werd en Amerika zich weer aansloot bij het wereldwijd al verre in uitvoering zijnde Klimaatakkoord.
De Kerststal van 2100 speelt zich niet meer af in een boerenstal, maar in een bos van uitsluitend levende bomen van allerlei soorten, omdat de mensheid eindelijk is gaan inzien dat daar het heil gezocht moet worden. Niet bij God, niet bij nog meer consumptie, meer verspilling, niet bij steeds meer rijden en vliegen. Maar bij steeds meer bomen, steeds meer bos. Bij het kweken, planten en liefdevol onderhouden van bomen. Zodat iedereen weer gezond kan ademen. Ook de dieren zijn in 2100 gelukkig al vele decennia bevrijd uit hun hokken en schuren en leven vrij in de natuur. Het is maar een fantasie, maar wie weet … Rob van Eeden, 25-12-2019
Als Hanneke en ik gaan wandelen proberen we vaak een park, bos of duingebied te vinden, waar we nog niet geweest zijn. Deze keer was het recreatiegebied Kerkpolder in Den Hoorn, vlakbij Delft.
We parkeerden de auto bij de sportvelden op de Kerkpolderweg en liepen van daar het gebiedje in. Op het eerste gezicht was het wat eentonig met watertjes, veel gras en hier een daar bosjes. Wel met goed aangelegde paden voor wandelaars/fietsers.
Na een groot grasveld zagen we een smal paadje dat langs een brede sloot liep. Met zo’n honderd meter verder … een verrassend bordje. Vanzelfsprekend waren we geïntrigeerd, zelf af en toe ook met kabouter(huisjes) bezig. Zoals hier en hier beschreven.
Al snel bleek dat het hele pad bewoond is door kabouters, elfen en andere boswezentjes. Heel leuk en met fantasie en smaak aangelegd. Een paar voorbeelden hieronder. Er zijn er nog veel meer; we hebben vast niet alles gezien. Leuk om met kinderen af te speuren, maar ook veel volwassen met een jong hart kunnen er genieten.
Hoe meer ik nadenk over het leven, hoe meer ik tot de conclusie kom dat het helpt de middelmatigheid ervan onder ogen te zien. Niet omdat het leven niets waard is en alleen maar saaiheid en teleurstelling. Juist niet!
We (ik) zijn al heel lang het slachtoffer van het nogal dominantie idee dat je – om gelukkig – te worden iets heel speciaals moet doen, iets moet presteren, boven de rest uitstijgen, je passie moet volgen, er helemaal voor gaan etc. etc.
Duizenden boeken zijn gepubliceerd om ons te leren dat je alleen gelukkig kunt zijn/worden als je maar …
Iedereen het allerbeste voor 2018 toegewenst! Ons voornemen is om actie te voeren voor het Seniorenbos. Hanneke is hiermee begonnen samen met ‘Trees for All’ en ‘Grootouders voor het klimaat’. Sinds 2013 neemt het bos in Nederland af. Daar moet iets aan gedaan worden. Gelukkig zijn er maar liefst 3,25 miljoen 65-plussers.LEES VERDER.
Ook in 2018 zullen de boomspiegels in de Valeriusstraat e.o. verzorgd worden. We ontvingen van Fonds 1818 toezegging dat er voor 2018 een tweede financiële bijdrage komt. In de winter staan de boomspiegels er soms wat treurig bij, maar in de lente gaan we er weer tegenaan.LEES VERDER.
Hanneke & ik worden in 2018 147 jaar, maar achter de geraniums zitten is er (nog?) niet bij. Op internet hebben we inmiddels een aardig aantal sites en weblogs. Waarop je je makkelijk kunt abonneren (of uitschrijven).
Voor een overzicht:LEES VERDER.
Hoe meer ik nadenk over het leven, hoe meer ik tot de conclusie kom dat het helpt de middelmatigheid ervan onder ogen te zien. Niet omdat het leven niets waard is en alleen maar saaiheid en teleurstelling. Juist niet!
Rob van Eeden blog 