Al jaren en jaren rapen Hanneke en ik rommel van de straten en in parken, maar sinds 1 juli 2021 worden we daarvoor ook nog financieel beloond, want vanaf die datum is er statiegeld op kleine plastic flesjes die vaak op straat worden weggegooid. De eerste bon leverde maar liefst € 1,75 op en sindsdien is er al totaal voor zo’n 5 euro gevonden. Iedere keer dat ik zo’n flesje op straat vind spring ik luid roepend: KASSA!!! een gat in de lucht, wat een duidelijk voorlichtende werking heeft voor het vaak verbijsterde publiek. Ik kan het niet laten om dan allerlei rekensommetjes te maken. Als we elke dag voor een euro vinden is dat meer dan € 350 per jaar, waarvoor je weer heel wat bomen kunt planten, of een leuk weekendje uit. Wat een rijkdom, wat een geluk!
PS Ik weet dat ik met dit bericht (en dat in de lucht springen) onze eigen glazen ingooi, maar heb het over voor de goede zaak: de stad en het land schoner en groener, groener en nog groener.
In ons nieuwe huis is minder wand beschikbaar om kunst op te hangen, helaas. Een van de werken die we niet meer kwijt kunnen is een wandkleed dat we tien jaar geleden in Brazilië kochten. We zagen het op een expositie in een grote boekhandel en waren er gelijk verliefd op, maar tien jaar later zijn we – nu dus – op zoek naar een andere bestemming. De afgelopen week stond het te koop op Catawiki, echter zonder dat er op geboden werd.
We zoeken er nu een plek voor bij mensen die van quilts houden. De prijs? Een vrijwillige bijdrage aan het potje van Hanneke waarmee ze allerlei bomen-projecten ondersteunt.
Misteriosos buquès poéticos Benigna Rodriguez da Silva & Wagner Vivan
Quilt gemaakt door twee bekende Braziliaanse kunstenaars. Met diverse technieken: w.o. quilt, borduurwerk, appliqué. Het kleed is in prima staat en kan makkelijk worden opgehangen. Afmetingen: 187 × 132 cm. In 2011 gekocht bij de kunstenaars in Sao Paulo voor € 1.000. Interesse: robvaneeden@gmail.com
Al sinds jaren vieren we Kerst met familie bij ons thuis. Ik kan het dan niet laten om een speech te houden. Zo ook deze keer.
Ditmaal over mythes waarin we geloven, zoals het Kerststalletje. Ook wij hebben er weer één dit jaar, maar wel een bijzondere. Ik heb namelijk zitten fantaseren over hoe de Kerststal er in het jaar 2100 zou kunnen uitzien. Onze Kerststal is eeuwen een symbool geweest van de mythe waarin de meeste mensen geloofden. Jezus Christus is geboren in Bethlehem, in een eenvoudig stalletje. Niet zomaar een geboorte, Jezus kwam de mensheid redden van de zonde en het kwaad en door zijn komst op aarde, als zoon van God, zou alles allemaal veel beter worden. Rond het jaar 2020 geloofden velen nog in die mythe, terwijl toch eigenlijk al een paar honderd jaar duidelijk was dat de kerk die zich op deze mythe baseert op zijn minst verdacht is, zo niet een oorlogszuchtig, kapitalistisch pedofielen-netwerk, evenals veel andere organisaties trouwens.
Hoe denken bewoners van Nederland daarover in 2100? In een eeuw kan veel veranderen. In 2100 kijken de mensen enigszins schamper terug op het Kerststalletje van nu. Ja, toen geloofden de mensen nog in God en Jezus of welk andere van de 2.900 geloven op aarde. Ze geloofden (echt, het is bijna niet te geloven!) dat godsdienst, offeren en bidden ons verder zou kunnen helpen naar een betere wereld. Maar wij in het jaar 2100 weten gelukkig beter. Niet het geloof in God kan de mensheid redden, maar iets heel anders. En dat Grote Nieuws is ons gebracht door een nieuwe ‘heiland’, een jong meisje: Greta Thunberg.
Daarom ligt zij (geboren in 2003) nu in de kribbe. Niet in een stalletje, maar in een bos, want het gaat niet meer om een dak boven je hoofd, maar om de lucht die we inademen. Dat begon na de optredens van Greta (haar naam zij geheiligd!) eindelijk door te dringen in 2019. Om Greta heen staan tijdgenoten die een belangrijke rol hebben gespeeld in het realiseren van de droom, het visioen van Greta, met natuurlijk veel meer vrouwen in de hoofdrol. Greta’s ouders Malena Ernman and Svante Thunberg deden het met elkaar. Dat had niets met (aarts)engelen, god of messiassen te maken. Het waren gewone mensen die plezier hadden in het leven en hun bijzondere kind zo goed en zo kwaad als het ging opvoedden. Echte theatermensen waren het ook. Zij hielpen Greta toen ze haar ‘taak op aarde’ steeds duidelijker zag. Niet om ons leven beter te maken (zoals we nog in de jaren 60/70 van de vorige eeuw dachten), maar om de aarde te redden van grote rampen en tegenspoed.
In plaats van een engel staat in het stalletje van 2100 Pallas Athene, symbool voor wetenschap en wijsheid, want op basis daarvan is de mensheid in de 21ste eeuw eindelijk gaan handelen om hun leven en dat van hun kinderen, kindskinderen en alle dieren leefbaar te houden of te maken. In de dagen dat Greta werd vereerd in Nederland en daarbuiten waren al velen die hetzelfde pad gingen als zij. Sterker nog in Nederland trad een ware apostel van Greta naar voren: Marjan Minnesma die met haar Urgenda de Nederlandse regering wist te dwingen zich aan klimaatafspraken te houden. Zij is dan ook de engel in de kerststal van 2100. Zij slaagde er in 2025 in om de Nederlandse politiek totaal om te buigen. Samen met PvdA, D66 en CU vormde ze dat jaar het Klimaatfront, een nieuwe politieke partij die bij de Kamerverkiezingen een ruime absolute meerderheid verwierf, waarna Marjan de eerste vrouwelijke premier van Nederland werd en alle klimaatoplossingen die al jaren daarvoor waren bedacht tot uitvoer bracht.
Natuurlijk komen in de Kerststal van 2100 de Wijzen niet meer uit het Oosten, maar van overal ter wereld. Nelson Mandela uit Afrika die ons voorleefde om door te zetten, zelfs in onmogelijke omstandigheden, waar alle hoop verloren lijkt. En Ai Weiwei uit China, die samen met veel anderen in staat bleek de oppermacht van de Chinese dictatuur te weerstaan en een werkelijk begin maakte aan de democratisering van China, Hongkong, Taiwan en dictaturiale landen in Azië. En … last but not least: uit de USA Alexandria Ocasio-Cortez, die het sterk in verval geraakte land, na acht jaar Trump, op het juiste spoor wist te brengen, toen ze in 2028 tot eerste vrouwelijke president van Amerika verkozen werd en Amerika zich weer aansloot bij het wereldwijd al verre in uitvoering zijnde Klimaatakkoord.
De Kerststal van 2100 speelt zich niet meer af in een boerenstal, maar in een bos van uitsluitend levende bomen van allerlei soorten, omdat de mensheid eindelijk is gaan inzien dat daar het heil gezocht moet worden. Niet bij God, niet bij nog meer consumptie, meer verspilling, niet bij steeds meer rijden en vliegen. Maar bij steeds meer bomen, steeds meer bos. Bij het kweken, planten en liefdevol onderhouden van bomen. Zodat iedereen weer gezond kan ademen. Ook de dieren zijn in 2100 gelukkig al vele decennia bevrijd uit hun hokken en schuren en leven vrij in de natuur. Het is maar een fantasie, maar wie weet … Rob van Eeden, 25-12-2019
Zoon Michaël wees ons op de film die momenteel in filmhuizen draait: Leaning into the wind, over het leven en werk van landschapskunstenaar (eigenlijk geen goede term) Andy Goldsworthy. Die hebben we gisteren gezien en dat was helemaal de moeite waard. Niet alleen omdat het een prachtige film is over een heel bijzondere kunstenaar, maar ook omdat het allemaal aansloot bij wat ik hier probeer duidelijk te maken. Hieronder een aantal punten die de film zo waardevol maakten.
De rol van kunstenaars is om ons op een andere – niet rationele, niet wetenschappelijke – manier naar de werkelijkheid te laten kijken. Wat tot inzichten kan leiden die misschien wel veel verder gaan dan al onze wetenschappelijke ontdekkingen. En dat doet deze Andy precies. Wat aansluit bij een boek dat ik lees: De geschiedenis van het denken, filosofie, wetenschap, kunst en cultuur van de oudheid tot nu van André Klukhuhn.
Goldsworthy gaat nog verder dan Oudemans over wie ik hier eerder schreef, die ons voorhoudt dat we ons meer bewust moeten zijn van het plantaardige in onszelf. Hij laat zien dat je nog verder terug, of letterlijk dieper kan gaan door je meer met de aarde, de stenen, de rotsen te verbinden. Het gekliefde stenen pad is daar een sprekend voorbeeld van.
Ik durf het bijna niet te zeggen bij deze grootheid, maar ik voel me met mijn kabouterhuisjes aan hem verwant. Het is natuurlijk maar mini-mini en uiterst middelmatig, maar mijn kabouterhuisjes doen hetzelfde met de ‘natuur’ om ons heen, door je te ‘verleiden’ er eens heel anders naar te kijken, onbevooroordeeld, zonder je verstand … als een kind. Zoals hier en hier beschreven.
De afgelopen maanden hebben we (o.a.) binnen de Haagse club Slimme Senior nagedacht over ouder worden, wat dat inhoudt, hoe je er tegenaan kunt kijken en hoe je ermee omgaat. Eerder schreef ik al over het boek De wijsheid van de tandeloze glimlach. Mijn stelling daarover was dat de ouderdom (zoals dat boek min of meer suggereert) niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, maar dat je ook allerlei onverwachte rampen en ellende te wachten staan.
Inmiddels heb ik een aantal boeken en artikelen gelezen en er met diverse lotgenoten over gesproken en is het tijd voor wat (voorlopige) conclusies. Niet dat je echt uitgepraat raakt over dat onderwerp, maar toch. Maar eerst nog dit. Lees verder Goed oud worden, hoe doe je dat?→
Twee jaar geleden plantten Hanneke&ik bomen in het Parkbos de Haar. Het was een grote publieksactie waarbij uiteindelijk 70.000 bomen zijn geplant in een gebied van zo’n 15 ha, ten westen van Kasteel Haarzuilens, niet ver van Utrecht. Eerder schreven we daarover.
Vandaag gingen we weer naar die plek om te zien hoe het bos er nu, na twee jaar, uit zou zien. We verwachtten niet veel, want het waren maar kleine boompjes die we toen – met velen – in die drassige grond plantten.
Maar dat viel reuze mee. Lees verder Boompje groot, plantertje dood→
Iedereen het allerbeste voor 2018 toegewenst! Ons voornemen is om actie te voeren voor het Seniorenbos. Hanneke is hiermee begonnen samen met ‘Trees for All’ en ‘Grootouders voor het klimaat’. Sinds 2013 neemt het bos in Nederland af. Daar moet iets aan gedaan worden. Gelukkig zijn er maar liefst 3,25 miljoen 65-plussers.LEES VERDER.
Ook in 2018 zullen de boomspiegels in de Valeriusstraat e.o. verzorgd worden. We ontvingen van Fonds 1818 toezegging dat er voor 2018 een tweede financiële bijdrage komt. In de winter staan de boomspiegels er soms wat treurig bij, maar in de lente gaan we er weer tegenaan.LEES VERDER.
Hanneke & ik worden in 2018 147 jaar, maar achter de geraniums zitten is er (nog?) niet bij. Op internet hebben we inmiddels een aardig aantal sites en weblogs. Waarop je je makkelijk kunt abonneren (of uitschrijven).
Voor een overzicht:LEES VERDER.
LET OP!!! Mijn ‘actie’ heeft effect gehad. Op 24 november 2017 ontving ik per maiil:
Geachte heer Van Eeden,
Hartelijk dank voor uw bericht aan wethouder Revis.
U geeft terecht aan dat de boomspiegels een verwaarloosde indruk geven. Op verzoek van de wethouder heb ik gevraagd of hier op korte termijn iets aan gedaan kan worden.
Inmiddels zijn de boomspiegels aangepast. De zwarte ‘lappen’ en de houten paaltjes naast de bomen zijn verwijderd. In verband met eventuele watergift én voor de beluchting zijn de plastic buizen nog niet weggehaald. Ook deze zullen op termijn worden verwijderd.
Met vriendelijke groet,
Ard de Heus
Bestuursadviseur wethouder Revis
Hieronder het oorspronkelijke bericht.
In 2015 werd ‘t nieuwe onderkomen van de Hoge Raad der Nederlandenaan het Korte Voorhout in Den Haag opgeleverd. Kaan Architecten, die het ontwierpen, beschrijven de voorkant van hun gebouw met: “De rijen majestueuze platanen vormen een indrukwekkend voorportaal, waarin op een laag bordes meer dan levensgroot zes Nederlandse rechtsgeleerden zetelen, in brons op stenen sokkels. Het geheel zet een toon van allure en waardigheid.”
Toch krijg ik een heel andere indruk als ik langs het nieuwe gebouw rijd, al ruim anderhalf jaar nu. Die rechters staan er inderdaad en de gevel van staal, natuursteen en glas ook, maar waar zijn die “majestueuze” platanen?
Wat ik zie zijn twaalf jonge bomen in twaalf afzichtelijke boomspiegels.
Zo zijn er twaalf, waar onze hoge rechters op moeten uitkijken…
De rol van kunstenaars is om ons op een andere – niet rationele, niet wetenschappelijke – manier naar de werkelijkheid te laten kijken. Wat tot inzichten kan leiden die misschien wel veel verder gaan dan al onze wetenschappelijke ontdekkingen. En dat doet deze Andy precies. Wat aansluit bij een boek dat ik lees: De geschiedenis van het denken, filosofie, wetenschap, kunst en cultuur van de oudheid tot nu van André Klukhuhn.
Rob van Eeden blog 