Maandelijks archief: december 2010

De Zalige Zalm (geen kookrubriek)

Als belijdend (maar niet fundamentalistisch) atheïst put ik veel troost uit de EO en Radio Maria, waarover ik op mijn oude weblog al eens schreef.
Recent luisterde ik – tijdens de nachtelijke uren – weer eens naar Radio Maria en hoorde een interview met Laetitia van der Lans over een bedrijf dat ze heeft opgezet om parochiebladen te ondersteunen bij het verbeteren van hun uiterlijk, communicatie, verspreiding etc. Een idealistische tante die haar veilige baan bij KRO/RKK verliet om zich, samen met haar man te storten in dit avontuur. Daartoe mede aangezet door een wonder in hun leven, een vierde kindje.

Laetitia van de Lans en Marcel Hol, zwemmen met De Zalige Zalm tegen de stroom in...

Ze opereren onder de naam: De Zalige Zalm, waarvoor ze op hun website de volgende motivatie geven. “Het verhaal van God en mensen, zoals dat ons wordt overgeleverd in de Bijbel en door de christelijke traditie, gaat ons aan het hart. Het heeft ons geraakt en heeft een vuur ontstoken dat niet meer dooft. Zoals een zalm tegen de stroom inzwemt, zoeken wij naar middelen om dat verhaal, waarin geloof, hoop en liefde centraal staan, door te vertellen. Eigentijdse middelen, die het mogelijk maken om met elkaar te praten over je diepste drijfveren. Want het verhaal van God en mensen is te kostbaar om verloren te laten gaan.”

Helemaal snappen doe ik het niet, maar ik word echt blij van zo’n verhaal, het klopt, deze mensen doen wat ze willen, hoe onzinnig ik het – inhoudelijk – misschien ook mag vinden, hier heb ik bewondering voor. Ja, de menselijke geest zit vreemd in elkaar. Zo heeft god me nu eenmaal gemaakt, denk ik dan maar.
Maar om het nou De Zalige Zalm te noemen. ‘Communiceert’ dat echt?
Ik moet wel toegeven, zo’n naam vergeet je nooit meer.

De 29ste Biënnale van Sao Paulo – 1

Aan het einde van onze groepsreis door (een heel klein stukje van) Brazilië hadden Hanneke en ik een weekje samen. De laatste dagen daarvan brachten we in Sao Paulo door. Even voor het idee: 22 miljoen mensen op een stukje zo groot als Zuid Holland. We hadden het geluk dat de 29ste Biënnale nog net open was, een tentoonstelling van meer dan honderd, voornamelijk Zuid Amerikaanse kunstenaars. Een bijzondere dag.
We vertrokken tegen het eind van de ochtend vanuit ons hotel aan de Avenida Paulista (zeg maar de Champs Elysées van Sao Paulo, maar dan met veel meer en veel hogere wolkenkrabbers).
Op die Avenida, maar ook elders in de stad was het meest opvallende, de overdadige aandacht voor Kerst en vooral Santa Claus, die werkelijk overal, vaak meer dan levensgroot aanwezig was. En dat bij een temperatuur van meer dan 30 graden Celcius.

Santa, met daaronder een mij onbekend vrouwtje dat ook overal opdook.

Het was een flinke wandeling, waarbij we, aan het einde in de buurt van het Biënnale expositiegebouw, verstrikt raakten in een netwerk van brede autowegen, fly overs en viaducten, waarlangs het waanzinnige verkeer dat dag en nacht door de stad raast, geleid wordt. Toen we dat overwonnen hadden, kwamen we in het – zeg maar – Central Park van Sao Paulo. Met een aantal bijzondere gebouwen van de architect die ook Brazilia heeft gebouwd: Oscar Niemeyer. Een theater met het uiterlijk van een ruimteschip en het gebouw van de Biënnale, binnen en buiten zeer indrukwekkend. Met daarvoor nog golvende tuinen in typische Niemeyer stijl.

Niemeyer tuin met daarbij een typisch Braziliaans stel, intiem, dicht bij elkaar.

(wordt vervolgd)

24/7/365 museum

In het gedeelte van de Weimarstraat tussen Suezkade en Regentesseplein stimuleert de gemeente sinds jaren kleinschalige cultuur, door te helpen bij vestigingen van galeries, ateliers, kunstprojecten e.d. Een van de bijzondere plekken die mede daardoor is ontstaan heet: de Vitrine. Het enige museum van Nederland (misschien wel van de hele wereld) dat 365 dagen per jaar open is, 24 uur per dag. Het is maar klein, de naam zegt het al: één vitrine, maar toch is het vaak de moeite waard er even bij stil te staan.

Momenteel is daar de 21ste tentoonstelling te zien, een installatie van Jan de Weerd, toepasselijk voor dit jaargetijde in het teken van licht. Overdag is het beeld totaal anders dan in het donker. De installatie bestaat uit een veelheid van stekkers met nachtlampjes, heel bijzonder.
Drijvende kracht achter de Vitrine is Annemieke Louwerens die maandelijks een nieuwe tentoonstelling verzorgt, vaak met kunstenaars uit de Uitvinderswijk (en omstreken).

Meer informatie over de Vitrine, Weimarstraat 48, is te vinden op www.uitvinderswijk.nl (zoek op ‘vitrine’)

Geven zonder te herinneren, ontvangen zonder te vergeten

Bij netwerken in de zakelijke en carrière-sfeer wordt de nadruk vaak gelegd op: precies weten wat je wilt, dat goed kunnen presenteren en de juiste personen zoeken en aanspreken. Allemaal belangrijke onderdelen van netwerken, maar het allerbelangrijkste wordt nogal eens vergeten of krijgt te weinig aandacht. 
Je netwerk aanspreken en daarbij resultaat boeken, lukt het beste als je dat netwerk goed hebt opgebouwd en vóóral: goed onderhoudt. Dat is de basis van netwerken. Zonder dat is netwerken wel mogelijk, maar een stuk moeizamer.

Mijn meest aansprekende netwerk-voorbeeld is m’n Opa; hij overleed in 1959 toen ik 13 was. Het woord netwerken kende hij ongetwijfeld niet, maar toch was en is hij voor mij de ultieme netwerker. Autoverkoper bij General Motors en zeer succesvol, een van de topverkopers van het bedrijf. Toch hield hij zich – naar eigen zeggen – nauwelijks met verkopen bezig. 
Ik mocht – als kleine jongen – soms met hem meerijden op woensdagmiddagen in zijn prachtige grote witte slee met panoramische voorruit, als hij ‘aan het werk’ ging. Het was in de tijd dat er nog weinig auto’s waren. We reden door de stad, en hier en daar stopte hij, soms als hij een ‘wagen’ zag die hij ooit verkocht had. Hij belde dan aan en maakte een praatje, hoe het ermee ging, of iedereen gezond was etc. Over auto’s werd soms ook wel gepraat, maar hij had altijd welgemeende interesse voor de mensen die hij aansprak. En als er iets ter sprake kwam van een aanstaand huwelijk, ziektegeval of verjaardag, dan zorgde hij er altijd voor om daar een passend presentje te bezorgen of er langs te gaan.

Natuurlijk deed hij meer (waar ik toen geen weet van had), maar toch was dit een van de belangrijkste onderdelen van zijn werk: aandacht geven aan klanten, goed luisteren, en… passend reageren. Dat is de essentie van netwerken, zo onderhoudt je je contacten. Doe je dat niet, dan blijft er weinig van de netwerk-relaties over.
Heden ten dage kun je nog steeds zo omgaan met de klanten, relaties, collega’s, vrienden en familie die je netwerk vormen. Misschien met iets meer elektronische hulp, maar in principe op dezelfde manier. Neem je adressenboekje (of iPhone) zo af en toe eens ter hand en blader het door. Vraag je bij iedere naam die je ziet af of het geen tijd wordt dat je weer eens iets van je laat horen, of dat je informeert naar de zaken waar die persoon mee bezig is. In de privé-sfeer of zakelijk, dat doet er niet toe.

Aandacht geven, ingaan op behoeften en vragen van anderen, dat is de voeding van je netwerk. Daarmee bouw je een goede naam op, krediet zou je ook kunnen zeggen. Als je dat geregeld en goed doet, zullen mensen, als jij eens echt iets nodig hebt veel beter en meer helpen.
Dat ‘geven’ in je netwerk gaat niet een-op-een. Je hoeft je niet te herinneren voor wie je wat gedaan hebt, doe het gewoon zoals het uitkomt. Je reputatie wordt er alleen maar beter door. Het gekke is, ook al herinner jij je niet meer wat je aan iemand gegeven hebt, of het nu een luisterend oor was of een stuk interessante informatie, die ander zal het zich wel herinneren. 
Hoe meer je zo je netwerk opbouwt en onderhoudt, hoe meer je netwerk jou zal gunnen.

Veel meer informatie over carrière- en zakelijk gericht netwerken in:
Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt (2004, 15de druk) en
Netwerken, zo eenvoudig is het (niet) (2009, 4de druk)

Den Haag in de lift…

Christo van mijn voetstuk gevallen

Hoofdkantoor van ING in Sofia ingepakt door Christo
Hoofdkantoor van ING in Sofia ingepakt door Christo

Al sinds jaar en dag ben ik groot fan van Christo. Helaas nog nooit iets van hem ‘in het echt’ gezien, maar wie weet. Ik volg zijn site al jaren en hoop ooit nog eens zijn Colorado-project te mogen aanschouwen.

Christo maakt op zijn site duidelijk dat het totaal geen zin heeft om een suggestie te doen voor een project. Juist het doen van een suggestie maakt het zeker dat dat project nooit meer zal worden uitgevoerd door Christo.

Wie schetst mijn verbazing toen uit de Wikipedia-site van Christo bleek dat hij het hoofdkantoor van ING in Sofia heeft ingepakt in 2006. Zou hij dat echt zelf verzonnen hebben?