Categorie archief: Schrijver

Netwerken werkt nog steeds …

Netwerken, Ouderdom, Schrijver

In 2004 schreef ik het boek Netwerken werkt, inmiddels is de 28 druk in voorbereiding. Het boek wordt veel gebruikt door loopbaancoaches in het hele land. Dynamisch Bureau van Maaike Pronk is daar een voorbeeld van. Naar aanleiding van mijn ‘pensionering’ (vorige maand werd ik 75) schreef ze een aardig stukje over het boek en … over mij op Linkedin.
Met enige trots laat ik Maaike verder aan het woord:

“We werken nu al 15 jaar bij Dynamisch Bureau met het boek Netwerken werkt van Rob van Eeden en Els Nijssen. In 2006 leerde ik Rob kennen. Hij gaf een presentatie over dit boek bij de Noloc Beroepsvereniging, waarin wordt beschreven hoe je al netwerkend een nieuwe baan kan veroveren. Ik was meteen erg enthousiast over deze methode en sprak Rob na afloop van de presentatie.

Wat ik vooral erg inspirerend vind is dat Rob zelf niet het klassieke type netwerker is, geen opvallende kleding, geen vlotte babbel. Eerder dichterbij een grijze muis dan een flamboyant type. Een goed voorbeeld dat netwerken dus geen ‘smalltalk’ op een borrel inhoudt. Én iedereen kan leren om goed te netwerken. We hadden meteen een klik en spraken een week later af om een kop koffie te drinken. 

Inmiddels zijn, zo schat ik in, ongeveer 2000 coachees van Dynamisch Bureau met dit boek aan de slag gegaan. Vaak bracht Rob de boeken zelf in een grote doos. Af en toe dronken we meteen een kop koffie en praatten we bij.

Nieuwsgierig wat dit boek je als werkzoekende kan brengen? Het boek beschrijft hoe je, vergelijkbaar met een politicus, je eigen zogenaamde netwerkcampagne gaat voeren. Het is hard werken. Indien je helder hebt wat je volgende loopbaanstap is, wat je motivatie daarvoor is, en waarom jij de juiste persoon daarvoor bent, is het tijd dit wereldkundig te maken. Je gaat de boer op en spreekt met mensen over wat je wilt gaan doen en met mensen die het werk doen dat jij graag zou willen doen. Je vraagt hierbij om advies en niet om werk. Deze personen kunnen je weer in contact brengen met andere mensen en zo kom je steeds dichter bij je doel en in contact met de organisaties waar jij graag wilt werken.

Onze coachees hebben ervaren dat er erg veel deuren opengaan als je nieuwsgierig bent, je open en geïnteresseerd opstelt en om informatie vraagt. Mensen willen je graag helpen. Een groot deel van onze coachees heeft zo al netwerkend werk gevonden. Dankzij dit fantastische boek dat nog steeds actueel is!

Helaas is Rob met pensioen gegaan en heeft hij laatst de laatste doos gebracht. Ik zal je missen Rob!”

Rob met doos boeken

Nog steeds: Je geld of je leven …

Boeken, Dromen, Geld, Schrijver, Vrekkenkrant

Op de vijfenzeventig jaar afstevenend, kijk ik steeds meer achterom, zoals veel leeftijdgenoten. Maar om me nu op de borst te slaan over wat ik vroeger heb gepresteerd? Eerder heb ik de neiging tot het tegendeel.
Toch gebeurt het af en toe, door een ontmoeting, een brief of herinnering dat ik een beetje trots ben, vooral als me iets wordt duidelijk gemaakt door ‘onverdachte’ buitenstaanders. Maar het blijft opletten, want eigen roem stinkt …

Begin jaren negentig, toen Hanneke en ik de Vrekkenkrant uitgaven en al twee boeken over dat onderwerp hadden gepubliceerd, werden we gegrepen door het Amerikaanse boek Your Money or Your Life van Vicky Robin en Joe Dominguez. We pasten het 10-stappenplan uit dat boek toe in ons eigen leven en merkten de enorme veranderingen die dat teweegbracht in ons uitgave- en spaarpatroon. We leefden al een paar jaar erg zuinig, maar pas met het boek van Vicky en Joe kregen we echt grip op onze financiën. 

Al snel begonnen we eendaagse cursussen te geven. Vijfentwintig mensen in een hok en de hele dag praten en oefenen over je eigen omgang met geld en dromen voor de toekomst. Die cursussen waren een succes, te oordelen aan de animo waarmee mensen (meer dan 1.000) zich inschreven en reacties tijdens en na die ene dag, waarop je eindelijk eens open en ongegeneerd kon praten over hoe jij met geld, bezuinigen en sparen omging.
Het lag voor de hand dat er een Nederlandse versie van dat boek kwam. In 1995 verscheen Je geld of je leven, op weg naar financiële onafhankelijkheid, waarvan in Nederland meer dan 50.000 ex werden verkocht en in Duitse vertaling meer dan 100.000.

Uit de vele reacties op die cursussen en het boek weten we dat het levens heeft veranderd. Nog steeds krijgen we – af en toe – vijfentwintig jaar na verschijnen positieve reacties. Zoals laatst van een loopbaan-cliënt; Ira Slikker-Mordhorst met wie ik ook sprak over Je geld of je leven. Van haar ontving ik vorige maand het onderstaande bericht:

“De gesprekken die ik met je voerde (rond 2000) zijn ontzettend belangrijk voor me geweest. Zeker later viel alles op zijn plek: groot geluk! Destijds heb ik het boek Je geld of je leven van jullie gelezen en toegepast in mijn leven. Een must-read voor iedereen!
Vandaag kreeg ik twee tweedehands exemplaren van Je geld of je leven binnen voor onze kinderen. Die boeken gaan in hun ‘kist voor later’: een hutkoffer (voor ieder één) vol met persoonlijke spullen en daarbij een aantal onmisbare boeken in het leven.”

Lonneke en Oscar met ‘hun boek voor de toekomst’.

Wat is daar nog aan toe te voegen? Nog een paar dingen:
– Ira heeft inmiddels al jaren een eigen praktijk als relatiecoach.
– Het boek is niet meer te koop, maar wel gratis te downloaden via deze link.

Verhalen over mijn leven?

Boeken, Het leven is eindig, Ouderdom, Schrijver, Verhaal over mijn leven

Een verhaal over mijn leven – 14 –

Ik vraag me de laatste tijd wel eens af waarom ik deze ‘verhalen over mijn leven’ schrijf.
Net een boek gelezen van Jean-Claude Carrière met veel korte oude verhalen: Le cercle des menteurs. Sommige passages (vertaald in het Nederlands) raken me.

“We vertellen verhalen, net zoals vroeger. En dat zullen we waarschijnlijk altijd blijven doen. We houden ervan om te vertellen. Weet je wat me gisteren overkwam? Nee? Luister!. En we luisteren. Vaak, zelfs als we iemand goed kennen, luisteren we geduldig als hetzelfde verhaal aan andere vrienden wordt verteld. We brengen dit vriendelijke offer. We weten dat hij (of zij) het leuk vindt om middenin het verhaal te staan. Een paar minuten de aandacht te hebben. Het is een echt bestaansmoment. We leven in een verhaal, in het onze en in de geschiedenis van sommige mensen die dicht bij ons staan. En we leven ook in andere verhalen, die we delen met onze buren, met een volk, soms zelfs met heel de aarde. ”

en
“Op een dag vroeg ik neuroloog Oliver Sacks wat een ‘normaal’ mens is, naar zijn idee. Misschien een onbenullige vraag, maar hij had er een standpunt over. Hij aarzelde en antwoordde dat een normaal mens iemand is die zijn of haar eigen verhaal kan vertellen. Hij weet waar hij vandaan komt (met een oorsprong, een verleden en herinneringen in een zekere volgorde), hij weet waar hij is (zijn identiteit). En hij denkt dat hij weet waar hij naartoe gaat (hij heeft plannen met uiteindelijk de dood als eindpunt). Hij zit in de ontwikkeling van dat verhaal, hij ‘is’ een verhaal en hij kan het zelf vertellen.”

PS in dit verband: Vertel me wie ik ben op Netflix, een buitengewoon verhaal dat de moeite waard is.

Een verhaal over mijn leven – 7 –

Schrijver, Stamboom, Verhaal over mijn leven

Familie van Frederik van Eeden?

Tot zo’n 10 jaar geleden was ik er stellig van overtuigd (vrij) directe afstammeling te zijn van Frederik van Eeden, de beroemde Tachtiger, pionier in Nederland van de psychoanalyse, oprichter van Walden en nog veel meer. Dat wist ik omdat mijn vader dat altijd vertelde. Ik weet niet precies hoe hij de relatie omschreef, maar het was zoiets als: Frederik van Eeden was een broer van mijn overgrootvader. Niet dat er veel over gepraat werd verder, maar dat is ons (kinderen) altijd duidelijk gemaakt.
Toen ik in 1965 m’n baccalauréat deed op een frans lyceum kon ik Nederlands kiezen als keuzevak. De professor Nederlands aan de Sorbonne die me ondervroeg heb ik omstandig uitgelegd dat ik familie van hem was. Wat er toe leidde dat we vooral over een paar boeken van Frederik van Eeden spraken die in natuurlijk gelezen had, wat leidde tot een hoog cijfer.

Ook toen ik Hanneke leerde kennen, begin jaren 70, wist ik nog steeds ‘zeker’ dat ik familie van Frederik was. En dat was een grappige coïncidentie. Hanneke en ik woonden in een (soort van) commune. En Hanneke’s grootvader (de linkse dominee Pake van Veen) en de ‘broer van mijn overgrootvader’ dus leefden en werkten een tijd samen in de gemeenschap Walden in het Gooi. We voelden ons daardoor extra verbonden; onze voorouders hadden samen gestreden voor een betere wereld, net als wij zeventig jaar later probeerden te doen.

In november 2012 deden Hanneke en ik deze cursus gegeven door Bert Hinnen in het natuurvriendenhuis in Darp. Heel leuk om in een groep een zoektocht te houden naar het verleden van je voorouders met – af en toe – aangrijpende ontdekkingen en verhalen.
Hanneke wist al dat ze ergens een ‘beroemde’ voorouder had: Dorus Rijkers, Helderse mensenreder op zee. Nu vond ze precies uit hoe ze daarmee ‘ geparenteerd’ was, zoals dat in stamboomtaal heet.

Ik concentreerde mijn zoektocht op Frederik van Eeden, maar hoe ik ook speurde, enig verband tussen zijn en mijn familie kon ik niet vinden. De twijfel was toen wel gezaaid.
Helemaal duidelijk werd dat mijn vader abuis was, toen zoon Michaël zich stortte op het maken van onze stamboom. Inmiddels is hij zo’n beetje begin 1700 aangekomen, maar een relatie met de stamboom van Frederik van Eeden (die we ook hebben uitgezocht) is er niet.
Eigenlijk niet zo gek dat mijn vader – ook op dit gebied – de waarheid niet hoog in het vaandel had, maar daarover later.

Middelmatigheid, meen je dat echt?

Boeken, Bucket list, Ergernissen, Het leven is eindig, Middelmatigheid, Schrijver, Verhaal over mijn leven

Onderstaand artikel is eerder gepubliceerd op middelmatigheid.nu. Deze site wordt binnenkort opgeheven. Alle (relevante) artikelen van die site zijn overgeplaatst naar dit blog (robvaneeden.com).

Hier en daar vertel ik voorzichtig dat ik deze site (middelmatigheid.nu dus) ben begonnen en stuit daarbij – op een enkele uitzondering na – op verbazing en onbegrip. “Jij middelmatig, kom nou! Als er iemand niet middelmatig is, dan ben jij het wel. Met al je/jullie projecten en acties, bedrijven en initiatieven, hoe kun je dat nou middelmatig noemen?”

  • “De mensen, die het best in de wereld slagen, zijn zij, die de geest van de middelmatigheid hebben.”
    Rémy Montalée, Frans toneelschrijver, 19e eeuw.
  • “Middelmatigheid van geest en traagheid maken meer wijsgeren dan het nadenken.”
    Vauvenargues, Frans filosoof, 1715-1747.

Ik geef toe, het is nogal vaag en onduidelijk wat ik zeg en probeer op te schrijven. Toch dringt steeds meer tot me door dat ikzelf niet anders meer kan denken over mijn leven dan als middelmatig, normaal, niet bijzonder. “Ben je niet depressief aan het worden?” werd me ook gevraagd. Nee, juist niet, mijn middelmatigheid, mijn niet-bijzonderheid voelt juist als een opluchting. Er is misschien een andere manier waarop ik dat duidelijk kan maken.

Hanneke kreeg een boek aangeraden: Plantaardig, vegetatieve filosofie. Een wonderlijk boek. Sommige delen zijn goed leesbaar en maken duidelijk waar het de schrijver om gaat.

Wij mensen zijn meer verwant aan planten en bomen dat we beseffen. De plantaardige natuur heeft ook veel meer om het lijf dan we denken, is veel intelligenter en georganiseerder dan we ons realiseren. We zouden ons daar meer naar moeten gedragen. Andere delen van het boek zijn – in ieder geval voor mij – grotendeels onbegrijpelijke aaneenschakelingen van citaten van een menigte aan biologen, wetenschappers en filosofen uit alle eeuwen, gelardeerd met complexe zinnen die je de haren te berge doen rijzen.

Toch is het een zinnig verhaal dat in al die tekst verborgen is. Enigszins te begrijpen als je de groene bladzijden leest die aan ieder van de zes delen van het boek voorafgaan. En ook door de waarschuwing van de schrijver, voor in het boek: “U ziet uzelf graag als iemand die zelf nadenkt, informatie verzamelt en beslissingen neemt. U erkent wel dat u bepaald wordt door driften en genen, maar dan toch in mindere mate dan dieren. Laat staan planten en bomen. Zij kunnen niet bewegen, nemen geen beslissingen en werken niet samen, zoals hogere organismen. Dacht U”.

Quasi-menselijk

In een artikel van Marianne Heselmans (5-2-2015) wordt (een gedeelte van) het boek enigszins samengevat in een interview met de schrijver Wouter Oudemans. Een citaat uit dat artikel:

“Al in zijn eerdere boeken Echte filosofie (2007) en In natura (2012) confronteerde Oudemans inzichten van filosofen als Heidegger, Leibniz en Nietzsche met inzichten uit de natuurwetenschappen, en dan met name het darwinisme en de thermodynamica.” ” … onze extreme afhankelijkheid van de plantenwereld – die vaak veronachtzaamde en tegelijk zo intelligente en actieve wereld. Al die bomen die zich maar steeds weer voorbereiden op de vorst, al die bladeren die zonlicht omzetten in voedingsstoffen. Als je herfstbladeren wegveegt, realiseer je je niet wat voor wonderlijke nano-machinerieën deze zijn geweest.”

En dan twee citaten uit de (groene) inleiding op deel IV van het boek:

“Waar ik (in vorige publicaties, RvE) geen aandacht aan schonk, in filosofische zin, dat was de plantenwereld. <knip> Ik moest de geheel eigen intelligentie en het eigen vermogen tot samenwerking van de plantaardige natuur erkennen – daarmee kwam ik ook iets te weten over mijn eigen verstand, mijn eigen conventionaliteit en vooral mijn eigen doelen. Die werden gerelativeerd, doordat ik zag dat planten tot datzelfde in staat zijn, op hun heel eigen manier, zonder hersenen en zonder centraal zenuwstelsel. Niet alleen planten hebben quasi-menselijke eigenschappen, dat geldt ook voor mensen: door hun plantaardigheid zijn ook zij quasi-menselijk.

En het wordt allemaal nog ingewikkelder. Ik kan dat niet samenvatten (en ook niet helemaal begrijpen), maar het komt erop neer dat de ontdekkingen van de evolutie en de thermodynamica volgens Oudemans maar tot één conclusie kunnen leiden. In zijn eigen woorden in het laatste deel van zijn boek staat het o.a. zo.

“Mijn leven bestaat uit een niet eindigend streven naar doelen, terwijl het die betekenis niet kan hebben, omdat doelen nu eenmaal altijd wijken en uiteindelijk, vanwege dat onaangename incident – mijn dood – dat ertussen komt, toch echt niet gehaald zullen worden.
Een boom laat je zien: je gaat ergens naartoe zonder te weten waarheen …” en
“Mijn levenspad is helemaal geen progressie van a naar b, maar een tuinwandeling, een zwerftocht zonder duidelijk begin en einde, en zeker zonder doel.”

Of dit nu echt ‘bewezen’ wordt in het boek, kan ik niet beoordelen, het is me allemaal te ingewikkeld en met moeilijke woorden en begrippen beschreven. Toch spreekt het me bijzonder aan. Het lijkt allemaal heel wat, wat je doet en nastreeft en af en toe is er ook best wel een succes, of vind je het geslaagd. Maar is dat wel zo? Ben je niet tot op grote hoogte bepaald door dat enorme evolutionaire, ook plantaardige verleden dat je in je draagt. En dat – als ik eerlijk terugkijk – toch eigenlijk een sturing heeft gegeven in mijn leven die ik nauwelijks in de hand had. Hooguit kon ik af en toe, achteraf, zeggen: goh, dat heb ik best aardig gedaan. Maar was ‘ik’ het die het deed? Of was het eigenlijk meer het resultaat van allerlei krachten waarvan ik me niet of nauwelijks bewust was (en ben).

Doelen?

Maar wat heeft dat te maken met middelmatigheid? Wat me duidelijk wordt uit het boek is dat we een ‘idee’ hebben over hoe wij mensen functioneren, als – laten we maar zeggen – heersers over dieren en planten. We denken dat we doelen stellen en dat we die realiseren (of niet), maar in ieder geval dat we doelgericht bezig zijn.

Is dat wel zo (ik herhaal me zelf)? Is een groot deel van ons handelen niet bepaald door de miljoenen jaren durende evolutie tot wat we nu zijn. We worden niet alleen bepaald door de genen van onze voorouders, maar hebben ook veel dierlijks in ons, daar zijn we ons nu wel enigszins van bewust. Oudemans voegt daaraan toe dat we ook veel plantaardigs in ons hebben, een georganiseerdheid en intelligentie die uit planten is ontstaan. Een intelligentie die niet door hersens of een centraal zenuwstelsel wordt gestuurd, maar daardoor niet minder aanwezig is.

 

 

 

 

Een verhaal over mijn leven?

Bucket list, Middelmatigheid, Ouderdom, Schrijver, Verhaal over mijn leven

In en om dit bureau en in de kast (foto links) staat zo’n beetje alles wat ik bewaard heb van de afgelopen bijna 72 jaar.

Al lang denk ik, af en toe, het is geen obsessie, aan het schrijven van een verhaal over mijn leven.
Op de een of andere manier komt het er niet van, maar dat stopt het denken erover niet. Bij het doorbladeren van foto-albums, bij het lezen van boeken, zoals nu Bonjour tristesse of als ik de papieren restanten van mijn leven aan het ordenen en opbergen ben in ordners en archiefdozen.
Het is aardig wat, maar niet zoveel dat het een onoverkomelijke klus zou zijn e.e.a. nog meer en overzichtelijker te ordenen en aan de hand ervan een chronologisch verslag te maken, want dat zou het m.i. moeten worden.

Maar wat wil ik ermee?

Wat ik wil zeggen, althans dat dringt zich steeds sterker aan me op, is dat mijn leven eigenlijk heel gewoon en middelmatig is geweest. Voor een aanzienlijk deel grotendeels onbewust en zonder sturing (althans door mezelf). Ik heb eigenlijk maar wat gedaan, op mijn gevoel afgaand, denk ik, maar zeker ben ik er niet van. Je zou ook kunnen zeggen dat ‘op mijn gevoel afgaan’ niet onbewust en ongestuurd is. Maar mijn gevoel lijkt met (na vele jaren) toch een slechte raadgever. Of toch niet. Ik weet het niet.

Als ik zoiets vertel aan familie, vrienden of kennissen, dan reageren ze met ongeloof: jij, middelmatig? Je hebt zoveel ondernomen in je leven, zoveel banen, bedrijven, projecten, acties en nog veel meer. Zoveel bereikt ook. Hoe kan jouw leven nou gewoon of middelmatig zijn?
Er is natuurlijk meer dan alleen middelmatigheid, maar dit voert momenteel de boventoon (ik word binnenkort 72).

Voor wie zou ik het schrijven?

Het eerste denk ik dan aan Michaël, mijn oudste zoon, vooral natuurlijk omdat hij er – naast Hanneke – het meest mee te maken heeft gehad. Ook wel anderen, Hanneke natuurlijk, alhoewel ik denk dat het haar misschien toch minder zal interesseren, omdat zij – hoogstwaarschijnlijk – al een beter beeld heeft van mijn leven dan ikzelf. Misschien is het voor meer mensen interessant. Zeker weet ik dat het geen ‘grootse literatuur’ is of zou kunnen worden, ondanks af en toe spannende en gekke verhalen. Eerdere pogingen in die richting hebben me geleerd dat ik daar niet toe in staat ben.

  • Toen ik een jaar of 9 was, kreeg ik voor een opstel op school een hoog cijfer en vertelde dat trots aan mijn vader. Ik wil later schrijver worden, zei ik.
    Zijn antwoord was: nooit doen jongen, in Nederland valt daar geen droog brood mee te verdienen.

Toch houd ik van schrijven

Het heeft wel even geduurd voordat ik serieus ging schrijven, want tijdens mijn school en studie stelden het niet veel voor. De interesse voor schrijven en wat dat betekende en teweeg kon brengen, kwam pas op gang toen ik bij Stimezo Nederland werkte, waar ik in contact kwam met mensen (Paul Schnabel, Evert Ketting, Paul van Brederode en Ruut Veenhoven) die ieder op hún manier interessante teksten voortbrachten, en waarvan ik toen (met anderen) de ‘vormgever/uitgever’ was.
Maar ook in die periode en toen ik afstudeerde bij en werkte aan de EUR voor Jan Buiter stelde mijn schrijven nog niet veel voor. Sommige stukken schaam ik me gewoon voor en ben blij dat ze waarschijnlijk door niemand meer gelezen zullen worden. Het andere kon ermee door, maar mijn draai had ik duidelijk nog niet gevonden. En die zou ik ook niet vinden in de wetenschappelijke wereld.

(wordt vervolgd)

Met gestrekt been!

Ergernissen, Schrijver, Van Eeden

Gisteren hoorde ik een stukje interview op BNR  van Wilfred Genee met Marlies Dekkers. Het ging over #metoo en aanverwante onderwerpen.
Marlies zie: “Mijn generatie heeft een beetje weggekeken (…). Die dacht, laat ik maar nix zeggen, dan word ik gezien als een mieper. Gewoon vallen en weer doorgaan. Maar dat bleek vaak toch niet te lukken. Deze generatie, die gaan er met gestrekt been in. Zij laten het er niet bij zitten. Ik ben zo trots op deze generatie; ik eer ze.”
Wilfred: “Dus je kan niet meer boos op je dochter worden?”
Marlies: “Natuurlijk wel, als ze de afwas niet heeft gedaan word ik gewoon boos.”
Wilfred: “Dus de grote Marlies Dekkers doet nog steeds de afwas?
Marlies: “Ja wat denk je, afwassen, vloertje dweilen.”
Wilfred: “In lingerie natuurlijk!”
Marlies: “Kijk, dat is nou weer een opmerking, waarvan je denkt: op het randje.”
Wilfried: “Ik probeer juist een verband met jouw werk te maken.”
Marlies: “Nee, nee, dat is echt op het randje.”
Waarna Wilfred nog wat doorpruttelde, maar gelijk had ze: 1-0 voor Marlies! Lees verder Met gestrekt been! →

Met enige trots…

Boeken, Netwerken, Schrijver, Van Eeden

Voorkaft-420x645

Netwerken werkt, 21ste druk
(sinds 2004: 50.000 ex. verkocht)
is uitgekomen.
GEHEEL HERZIEN met veel aandacht voor sociale media, nieuwe cases, voorbeelden en opdrachten.
Online te bestellen (zonder verzendkosten), ook voor loopbaanbegeleiders, tegen gunstige voorwaarden via www.netwerkenwerkt.nl

M’n CV bijgewerkt

Banken, Boeken, Bomen, Dromen, Ergernissen, GENOEG, Guerrilla gardening, Hitte-eilanden, Klimaatverandering, Netwerken, Overconsumptie, Pot Hole Gardening, Schrijver, Tros Radar, UItvinderswijk, Verhuis je geld!, Vrekkenkrant

Carrière – in vogelvlucht – met meest recente bovenaan:

  • Oprichter/ontwikkelaar (met Hanneke van Veen) van Hitte-eilanden, website over het hitte-eiland-effect en wat ertegen te doen is. 2014-heden.
  • Oprichter/ontwikkelaar (met Hanneke van Veen) van Meer groen? Zelf doen!, website over vergroenen van de stad. 2013-2014.
  • Wekelijkse columnist (met Hanneke van Veen) voor de website van Tros Radar over geld en consumentenzaken. 2011-2013.
  • Schrijver (met Hanneke van Veen) van Sparen voor later en nu! 2010.
  • Schrijver van Netwerken, zo eenvoudig is het (niet), met zesde druk. 2009-heden.
  • Oprichter (met Hanneke van Veen) van www.vanspaarbankveranderen.nl, www.vanbetaalrekeningveranderen.nl en www.verhuisjegeld.nl. Eerlijke voorlichting en informatie over sparen en banken. 2007-heden.
  • Tweewekelijkse rubriek De Loopbaancoach in Volkskrant Banen. 2006-2008.
  • Schrijver van Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt. Negentien drukken met meer dan 40.000 ex verkocht. 2004-heden.
  • Oprichter/partner bij Netwerk-partners. Individueel outplacement en loopbaanbegeleiding, ontwikkelen en geven van netwerk-trainingen. 2003-heden.
  • Mede-oprichter/eigenaar van (toen innovatieve) wijk-site www.uitvinderswijk.nl. 2003-2014.
  • Schrijver (met Hanneke van Veen) van zes boeken over sober leven, geld en financiële onafhankelijkheid, bestseller (50.000+): Je geld of je leven. 1994-2002.
  • Oprichter (met Hanneke van Veen) van de Vrekkenkrant en tijdschrift GENOEG en stg. Zuinigheid met Stijl. 1992-2002.
  • Consulent bij outplacement- en loopbaanbureau Van Ede & Partners 1993-2002, begeleiding van loopbaancliënten, trainingen en website-ontwikkeling.
  • Projectleider, personeelsmanager en directielid van milieu-ingenieursbureau CE-Delft. 1986-93.
  • Oprichter/directeur adviesbureau Schep je Eigen Werk, advies en begeleiding voor kleinschalige startende ondernemers. 1981-86.
  • Eigenaar/wever van weverij AVE, 250 vloerkleden, lopers en wandkleden geweven en verkocht. Cursussen en materialen ontwikkeld voor de verwerking van afvaltextiel. 1979-86.
  • Wetenschappelijk hoofdmedewerker EUR, bij prof. Jan Buiter, bedrijfskunde/sociologie. 1978-81.
  • Stafmedewerker bij Stimezo Nederland, betrokken bij onderzoek en publicaties over abortushulpverlening in Nederland en abortuswetgeving. 1973-78.
  • Mede-oprichter van anti-autoritaire crèche De Kleine Witte. 1970.
  • Ambtenaartje bij het ministerie van CRM (onder Marga Klompé). 1970-72.
  • Eerste werkervaringen bij Nederlanden van 1845 (statistisch werk, 1967), Laurens sigarettenfabriek en Rymenam agenda’s (lopende band werk, 1966-67) en Telegraaf (krantenwijk, 1960-61).

Waarom offline? Daarom!

Dromen, Ergernissen, Netwerken, Overconsumptie, Schrijver

Vofflinean verschillende kanten komt de vraag, waarom ik offline ga in 2014. Door de NSA? Omdat Google precies weet waar je wanneer bent? Eigenlijk niet.

Ik heb er – na zo’n 30 jaar achter/voor beeldschermen – gewoon genoeg van. Een ruwe schatting:  25.000 uur, oftewel 3 jaar vol continu, 365 dagen, 24 uur per dag aan de computer gekluisterd. DRIE VOLLE JAREN. In normale 40-urige werkweken ruim 10 jaar, dus een derde van mijn werktijd. Misschien iets te ruim geschat, maar het is en blijft een heel lange tijd. En dan heb ik nog niet eens tv meegerekend.

Nou is dat voor een groot deel handig geweest en heeft het veel opgeleverd, maar vooral de laatste jaren met de nieuwe sociale media is het me steeds meer gaan tegenstaan. Af en toe is het best leuk om iets grappigs of bijzonders te lezen/zien op Facebook etc., maar meestal kost het vooral tijd en beklijft er bitter weinig.
Helemaal offline gaat trouwens al niet meer. Bankzaken, tenminste als je niet bij de grote drie banken wilt zitten, is onmogelijk zonder computer, dus dat zal ik blijven doen. En af en toe ook best eens wat opzoeken, als dat zo uitkomt.

E-mailen (waarvan toch zeker 75% nutteloze ballast is, in mijn geval, hoe goed ik me ook van alles unsubscribe), Facebook, Linkedin, Twitter, Pinterest etc. hoeven even niet meer. Ik kies voor ‘echt’ contact, via de telefoon of sms (als het dringend is), en vooral, hoop ik, face-to-face contact met vrienden, familie en ieder ander die daar zin in heeft.
U weet me te vinden.

Rob van Eeden

PS Voor alle duidelijkheid: met sommigen heb ik natuurlijk zeer zin- en waardevol contact (gehad) via sociale media en e-mail. Wees er van overtuigd dat ik ons contact zeker wil voortzetten. Het gaat me niet om het afbreken, maar juist het versterken van contact, maar dan in een iets andere vorm. That’s all!