Categorie archief: Vakantie

Het echte Camembert-museum

7 november 2022Boeken, Bucket list, Camembert, VakantieRob van Eeden

Traduction de ce texte en bas de l’article.
Eerder schreef ik hier over onze Camembert-verzameling, uitgestald in het enige Nederlandse Camembert-museum. Maar nu hebben we het echte museum in Normandië bezocht. In het plaatsje … Camembert. We kwamen het toevallig tegen op weg naar mijn zus in de Mayenne.
Het is een aardig museum, waar van alles wordt uitgelegd over de geschiedenis en productie van dit bijzondere kaasje.
In het ernaast gelegen winkeltje worden verschillende kazen aangeboden om te proeven.
We werden er aangesproken door een Nederlander die er werkt. Hij vertelde ons van alles over de echte ‘camembert moulé à la louche’ in vergelijking met de fabriekscamemberts die in de meeste supermarkten verkocht worden.
Toen we vertelden over onze verzameling, werden we verrast met een flink aantal doosjes en deksels, een mooie uitbreiding van ons kleine Nederlandse museum.
Meer informatie over het Franse Maison du Camembert.

Auparavant, j’ai écrit sur notre collection Camembert, exposée dans le seul musée Néerlandais du Camembert. Mais maintenant, nous avons visité le véritable musée en Normandie. Dans la ville … Camembert. Nous y passons en allant chez ma soeur en Mayenne. C’est un beau petit musée, où tout est expliqué sur l’histoire et la production de ce fromage spécial.

Dans le magasin adjacent, plusieurs fromages sont proposés à déguster. Nous étions approchés par un Hollandais qui y travaille. Il nous a tout raconté sur le vrai “camembert moulé à la louche” comparé aux camemberts de l’usine vendus dans la plupart des supermarchés.

Lorsque nous avons parlé de notre collection, nous avons été surpris par un grand nombre de boîtes et de couvercles, une belle extension de notre petit musée Néerlandais.

Plus d’informations sur la Maison du Camembert.

Raap je rijk!

23 juli 2021Bomen, Dromen, Ergernissen, Overconsumptie, VakantieRob van Eeden

Al jaren en jaren rapen Hanneke en ik rommel van de straten en in parken, maar sinds 1 juli 2021 worden we daarvoor ook nog financieel beloond, want vanaf die datum is er statiegeld op kleine plastic flesjes die vaak op straat worden weggegooid. De eerste bon leverde maar liefst € 1,75 op en sindsdien is er al totaal voor zo’n 5 euro gevonden. Iedere keer dat ik zo’n flesje op straat vind spring ik luid roepend: KASSA!!! een gat in de lucht, wat een duidelijk voorlichtende werking heeft voor het vaak verbijsterde publiek.
Ik kan het niet laten om dan allerlei rekensommetjes te maken. Als we elke dag voor een euro vinden is dat meer dan € 350 per jaar, waarvoor je weer heel wat bomen kunt planten, of een leuk weekendje uit. Wat een rijkdom, wat een geluk!

PS Ik weet dat ik met dit bericht (en dat in de lucht springen) onze eigen glazen ingooi, maar heb het over voor de goede zaak: de stad en het land schoner en groener, groener en nog groener.

Een verhaal over mijn leven – 12 –

26 mei 2019Netwerken, Ouderdom, Vakantie, Verhaal over mijn levenRob van Eeden

Opa Van Oostrum

Uit vorige bijdragen zou de indruk kunnen zijn ontstaan dat mijn opa een sombere man was, gekweld door schuldgevoelens over zijn jong overleden zoon. Zo heb ik hem echter niet gekend. Bijna alle herinneringen aan hem zijn positief.

In 2004 werd Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt gepubliceerd (waarvan inmiddels meer dan 25 drukken en 50.000 ex zijn verkocht). Een paar jaar later schreef ik nog een boekje over netwerken, maar meer in algemene zin. Daarin staat het volgende over mijn opa.

“Een half jaar na het verschijnen van Netwerken werkt organiseerde ik (begin 2005) een try-out voor een workshop over … netwerken. In de trein op weg ernaar toe kwam opeens de vraag op hoe ik aan die interesse in netwerken was gekomen. Een echte ‘netwerker’ vond (en vind) ik mezelf niet. Toch had ik er een boek over geschreven, maar waar kwam die interesse eigenlijk vandaan?
Direct kreeg ik heldere herinneringen aan mijn opa, de vader van mijn moeder. Ik had me tot dan toe nooit gerealiseerd dat hij een belangrijk voorbeeld voor me is geweest.

Lees verder →

Wankele bootjes in stamboom

4 april 2018Bucket list, Het leven is eindig, Ouderdom, Stamboom, VakantieRob van Eeden

Op 1 oktober schreef ik over mijn DNA, waaruit bleek dat ik 38% Scandinavische voorouders heb. Ik wist daar al iets van, door de stambomen die zoonlief Michaël momenteel opbouwt en waar al bijna 5.500 familieleden (van vier families) in kaart zijn gebracht. Daaruit bleek al dat mijn overgrootmoeder: Omie, zo noemden we haar, uit het Noorden kwam. Ik heb haar gekend, ze werd 94 jaar oud en woonde bij ons in de buurt. Zij was geboren in Delfzijl en haar ouders kwamen van het eiland Borkum, wat al een aardig stukje is naar het Noorden.

Maar nu heeft Mieg uitgevonden dat voorouders van Omie van ongeveer 1650 tot ongeveer 1850 op Helgoland woonden. Een klein eilandje zo’n 50 boven Borkum. Daar was de hoofdbezigheid walvisvaart. Veel mannen op Helgoland keerden niet terug van hun zware tochten richting Spitsbergen, waar ze maanden verbleven. Maar sommigen gelukkig wel, anders had ik dit stukje niet kunnen schrijven. Op het schilderij is duidelijk te zien hoe zwaar hun werk moet zijn geweest.

Grappig is dat Hanneke ook familie heeft die in wankele bootjes te water gingen. In haar geval vanuit Den Helder, als mensenredder. Het gaat om Dorus Rijkers, één van de grootste Nederlandse mensenredders. Foto daaronder.

OE-reis juni/juli 2016 (slot) MEUBLES MODESTES

2 maart 2017Bucket list, Het leven is eindig, Kunst, Outsider art, VakantieRob van Eeden

Niet alleen meubels

De ‘bescheiden meubels’ van Alain Fornells in het plaatsje Bassan, boven Béziers, waren voor mij hét hoogtepunt van onze reis in juni/juli 2016 (en een tweede bezoek, begin 2017). Beide keren waren Hanneke en ik zijn enige gasten en kregen uitgebreide rondleidingen door de expositieruimtes en het atelier van deze bijzondere man. Op de site van Henk van Es is een eerste indruk (tekst, foto’s, video’s en links)van zijn werk te krijgen . Maar pas toen we hem ‘in levende lijve’ meemaakten werd duidelijk hoe mooi, bijzonder en aangrijpend het werk van deze kunstenaar is. Dan wordt ook duidelijk dat het niet alleen om de meubels gaat, maar misschien nog wel meer over zijn verhalen en de manier waarop hij die presenteert. Waarbij goed begrijpen van de Franse taal (met z’n Catalaanse dialect) wel een vereiste is.

Polikarpov, over de Spaanse burgeroorlog.

In een speciaal daarvoor gerenoveerd oud huis, naast zijn woonhuis, zijn op drie verdiepingen de tientallen werken te vinden. Ronduit mooie meubel zijn het, nostalgisch, dromerig, verrassend, luidruchtig en soms aangrijpend, zoals het werk over de gezonken onderzeeër Koersk. En steeds met dat gesproken woord, eigenlijk meer performances van Alain.
Kijk vooral ook op zijn mooie site met o.a. een soort 3D-bezoek, meer video’s en verhalen. Eén daarvan heb ik hieronder proberen te vertalen. Waarbij blijkt dat het Frans op de een of andere manier toch mooier en beeldender klinkt dan het Nederlands. Het gaat om de tweede video op zijn pagina L’artiste.

Wat is duurzame ontwikkeling voor u?

De bescheiden, vriendelijke, poëtische manier waarop hij de bovenstaande vraag beantwoordt zegt veel over hoe hij in het leven staat. Nogmaals: mijn vertaling hieronder geeft dat maar gedeeltelijk weer.
“Voor mij zou dat vooral een beetje ‘eeuwigheid’ moeten zijn, eeuwigheid op een menselijke schaal. Voor ons, bijvoorbeeld voor een tuinier is dat als hij de bloemetjes ziet verschijnen aan de erwtenstruik. Als hij die weer ziet, is dat voor hem eeuwigheid. Dat is duurzame ontwikkeling, iets dat op een deugdelijke manier is gemaakt en heel vele jaren bruikbaar. Of het nu gaat om een huis dat je nieuw bouwt of renoveert. Dat je het zo verantwoord mogelijk doet, en het dus niet nodig is dat je al na korte tijd van alles weer moet kapotmaken en vervangen. Voilá, dat je ervoor zorgt dat het niet kapot hoeft gemaakt te worden. Een huis, een auto of wat dan ook. En als er dan toch iets kapotgemaakt of vervangen moet worden, dat het ‘afval’ weer hergebruikt kan worden. Zoals ik plankjes van oud verpakkingsmateriaal ook weer gebruik.”

OE-reis juni/juli 2016 (deel 3)

13 februari 2017Bucket list, Het leven is eindig, Kunst, Outsider art, VakantieRob van Eeden

In eerdere bijdragen (zie 1 en 2) is hier verslag gedaan van een reis die H&ik maakten langs Outsider Art Environments. Bij elkaar bezochten we zo’n tien/twaalf van die bijzondere plekken. Niet allemaal kwamen ze in een verslag terecht. Een flink deel is wel interessant om te bekijken, maar er valt eigenlijk niet veel meer over te vertellen dan al staat vermeld op de site van Henk van Es.
Toch zijn er enkelen die (voor mij) met kop en schouders boven de rest uitsteken.
Ten eerste is dat de Cycloop van Tinguely e.a. (overigens niet door Van Es beschreven, omdat het meer reguliere dan outsider kunst is). De Franse Wikipedia erover is interessant.
Als je van Tinguely houdt, dan is dit de absolute top en een bezoek (met rondleiding in dit enorme gevaarte) meer dan waard (onder Parijs). Tot 5 maart 2017 ook nog in het Stedelijk zijn grote overzichtstentoonstelling.

Verder bezochten we twee musea met outsider art. In Lausanne La Collection de l’Art Brut: prachtig museum met grote collectie en wisselende exposities.
Nog mooier vonden we La Fabuloserie (website hopelijk tijdelijk niet bereikbaar, maar wel hun Facebook-pagina en uitgebreide informatie op de Franse Wikipedia. Plus een beschrijving op de site van Henk van Es). Een privé museum opgezet door het echtpaar Bourbonnais om eigen kunst en collectie in onder te brengen. Alleen het pand al en de ligging (In Dicy, Yonne) zijn de moeite van een bezoek waard. Binnen staan overweldigende beelden van Alain Bourbonnais zelf. Maar ook veel andere outsider kunstenaars komen aan bod. Ons raakte in het museum zelf (er is ook een grote beeldentuin) werk van Francis Marshall, geen ‘echte’ outsider, omdat hij een officiële kunstopleiding volgde, maar toch heel verwant. Geen eigen site, maar zie o.a. hier en hier).

Het hoogtepunt was – sans aucun doute – Le Manège de Petit Pierre. In de tuin van de Fabuloserie is dit grandioze bouwsel van Pierre Avezard (1909-92) te bewonderen. Een soort kleine kermis met draaimolens, allerlei andere bewegende taferelen, een heuse Eiffeltoren uit hout, ijzer en afval en nog veel meer. Bijzonder, humoristisch en ontroerend, hoe deze zwaar gehandicapte man zo’n ‘eigen wereld’ heeft weten te bouwen (en in beweging houden). Zijn levenswerk dreigde, nadat hij in een verpleeghuis werd opgenomen, langzaam maar zeker te vergaan.
Gelukkig werd het in 1988 door het echtpaar Bourbonnais, met hulp van veel vrijwilligers, gedemonteerd en weer opgebouwd in de Fabuloserie. Bezoek de site van Henk van Es, waar veel informatie te vinden is over ‘Petit Pierre’ en waar alle filmpjes (ook het Russische) de moeite waard zijn.

Pilaren met een driehoekje

15 december 2016Banken, Benidorm, Dromen, Ergernissen, Het leven is eindig, Overconsumptie, VakantieRob van Eeden

Dénia debakeltje

Gister schreef ik over het bouw-debakel In Tempo, het tweehonderd meter hoge gebouw in Benidorm. Dat was een groot debakel, maar er zijn o, zo vele kleintjes. Hier in Dénia bijvoorbeeld zie ik er tientallen. Bij deze realiseerde ik me dat ze eigenlijk dezelfde vorm hebben. Pilaren (wat zijn we daar toch dol op) met daar bovenop een driehoek. Hier in Dénia rechtop, in Benidorm op zijn kop. Maar beiden uiteindelijk over de kop.
Interesse? Richt u tot de firma Brandhout en Co!

Het Benidorm Debakel

14 december 2016Banken, Benidorm, Dromen, Ergernissen, Het leven is eindig, Overconsumptie, Vakantie, WeblogRob van Eeden

Hanneke & ik hebben Benidorm, Manhattan aan de Middellandse Zee, bezocht. Elders daarover misschien meer, maar nu even over het grootse Benidorm Debakel.
Een paar dagen geleden reden we langs de afslag en zagen in de verte een enorm gebouw dat leek te bestaan uit twee pilaren met midden daarbovenop een omgekeerde groenige kegel. Wat was dat nou? Een appartementen-complex? Een monument? Een enorm kantoorgebouw? Het was vanaf de ‘Autopista’ niet goed te zien. Maar vandaag hebben we het ding van dichtbij ‘bewonderd’. Ongelofelijk: 200 meter hoog met 47 etages. Allemaal appartementen. Je gelooft je ogen niet. Maar het wordt nog veel gekker.

De tekst hierna is grotendeels gebaseerd op een artikel over dit gebouw in het AD van 11-8-2013. (LET OP, dit artikel bevat foute informatie over het ontbreken van liften, zie toevoeging eronder)

“Een megalomaan bouwproject dat een symbool van hoop en welvaart had moeten worden, is uitgedraaid op een regelrechte miskleun. De 200 meter hoge wolkenkrabber telt 47 verdiepingen, maar de lift gaat door een ontwerpfout niet verder dan de 20ste etage.
Oorspronkelijk zou het opmerkelijke gebouw slechts twintig verdiepingen tellen. De projectontwikkelaar raakte tijdens het bouwen echter zo enthousiast, dat er nog 27 etages aan werden toegevoegd, om zo uit te groeien tot het hoogste appartementen-complex in Europa.
Men vergat echter – het is echt waar – de liftkokers te hertekenen, waardoor deze uiteindelijk niet ‘meegroeiden’ met de wolkenkrabbers. Tot de twintigste verdieping kan men nu gebruik maken van de lift, daarna wachten trappen. Veel trappen. Er is namelijk geen ruimte meer vrij om de liftkoker door te trekken naar de top.
Het complex moest in 2009 af zijn, maar momenteel is nog altijd maar 94 procent van het gebouw voltooid. De architecten van het project hebben naar verluidt de handdoek in de ring gegooid en ontslag genomen.”

Bij nader onderzoek blijkt dat verhaal van de liften niet te kloppen, het was ook al zo onbegrijpelijk dat dat zou zijn gebeurd. Zie hierover een artikel in The Guardian. Een aardig voorbeeld van het inmiddels veelbesproken fake-nieuws. Het AD (en ik) zijn er mooi ingetuind.

Maar dat maakt de situatie van het In Tempo gebouw, want zo heet het, er niet beter op. Wij stonden vandaag aan de voet van dit wonder der grootheidswaanzin. Het staat onafgebouwd, geheel leeg, met gebroken ramen. Grote hekken eromheen. Niemand kan erin. Een dame die we op straat ernaar vroegen zei; ” It’s a horror, it’s ugly, it must go away!”

Ook blijkt uit diverse artikelen dat de bouwondernemer (Olga Urbana) failliet is gegaan met een schuld van 140 miljoen euro en dat de bank die erbij betrokken is een ‘bad bank’ is (van Chinezen en Russen). Al met al een van de grootste schandalen uit de 10 jaar lange bouw-boom in Spanje, waardoor nu nog honderdduizenden gebouwen, appartementen, vliegvelden, cultuurcentra etc. onafgebouwd staan te verkrotten. Meer hierover in het bovengenoemde Guardian-artikel.

Wat verbeeldt dit?

5 december 2016Kunst, VakantieRob van Eeden

In het huis waar we momenteel verblijven aan de Costa Blanca, staat een klein dressoirtje met het onderstaande relief. Wat verbeeldt dit, vraag ik me af. Links lijken het meer indianen met die bladeren/veren op hun hoofd, rechts blanken met messen en bekers drank(?). Wie helpt? Google picture search levert niets op. Klik op de foto voor een grotere afbeelding.

Inmiddels opgelost door zoon Michaël en Etienne (een ander AA-kind).
Zie: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Triumph_of_Bacchus

OE-reis juni/juli 2016 (deel 2)

10 augustus 2016Bucket list, Kunst, Outsider art, VakantieRob van Eeden

Tijdens de volgende etappe bezochten we Le jardin des deux mondes in Quatre-Champs (nummer 32 in de lijst) en Burg Schönewolf in Saarbrücken (nummer 76).

De tuin in Quatre-Champs bood – vanaf de weg – een desolate aanblik: een grote verzameling nauwelijks geordende rommel. Veel van de verticale maaksels waren omgevallen en een boom omgewaaid. Zou er een hevige storm hebben gewoed?
E.e.a. werd bevestigd door de maker Gérald Finot die naar buiten kwam snellen toen we het tuinpad opliepen. Er was inderdaad een storm geweest en van alles omgewaaid en kapot gegaan. Toegang tot de tuin konden we niet krijgen.
En het is de vraag of het ooit nog goed komt met deze OE. Het kan natuurlijk een tijdelijke inzinking zijn geweest, maar Gérald maakte een vermoeide en verwarde indruk, vertelde dat hij zijn andere huis, schuin tegenover de tuin, aan het verkopen was en vroeg ons een andere keer, later, terug te komen.
Zonder verder veel bekeken te hebben vertrokken we, mijmerend over het lot van deze en andere OE’s, als de maker ervan is overleden of niet meer in staat om zijn/haar werk te onderhouden.

In Saarbrücken daarentegen was zeker geen sprake van verval. Daar werd nog druk gebouwd aan het ‘Middeleeuwse slot’ in de achtertuin van Heinz en Hildegard Schönewolf. Op een van te voren afgesproken zondag bezochten we ze.
Het kasteel, tegen de achterwand van hun tuin (een steile rotswand) was al van buiten enigszins te zien. Rondborstige Hildegard begroette ons allerhartelijkst nadat we aan de poort klopten en leidde ons door een propvol atelier naar de eigenlijke achtertuin.

Daar zagen we het slot in zijn volle glorie. Meer dan veertig jaar bouwt de nu tachtigjarige Heinz er al aan. Met echte loodzware granietblokken, cement, hout, dakpannen en ander materiaal.
Hij is niet te stuiten, ook op deze zondag is hij druk bezig. Vooral met de ‘hoofdtoren’ van meer dan 15 meter hoog, die tot stand komt achter de steiger links op de foto.

Hildegard leidt ons -druk vertellend – rond in een wirwar van gangetjes, kamertjes en wenteltrapjes die zich allemaal achter deze gevel bevinden, evenals een heuse visvijver met karpers. Overal reliëfs aan de muren, schilden, wapens, harnassen en wat al niet meer. En niet te vergeten de door Hildegard verzorgde planten op en aan de vensterbanken, balkonnetjes en gevel. Ondanks dat het (binnen) een nogal rommelige indruk maakt, met overal stof, elektriciteitsdraden, bakken met gereedschap en bouwmaterialen, is het begrijpelijk dat deze OE veel bezoek trekt, zelfs als trouwlocatie. Anton Pieck zou het ongetwijfeld ook heel graag bezocht hebben.

Een aardig filmpje is op Youtube (en niet op de site van Henk van Es) te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=KS0aHGRz9Mo.