Gisteren hoorde ik een stukje interview op BNR  van Wilfred Genee met Marlies Dekkers. Het ging over #metoo en aanverwante onderwerpen.
Marlies zie: “Mijn generatie heeft een beetje weggekeken (…). Die dacht, laat ik maar nix zeggen, dan word ik gezien als een mieper. Gewoon vallen en weer doorgaan. Maar dat bleek vaak toch niet te lukken. Deze generatie, die gaan er met gestrekt been in. Zij laten het er niet bij zitten. Ik ben zo trots op deze generatie; ik eer ze.”
Wilfred: “Dus je kan niet meer boos op je dochter worden?”
Marlies: “Natuurlijk wel, als ze de afwas niet heeft gedaan word ik gewoon boos.”
Wilfred: “Dus de grote Marlies Dekkers doet nog steeds de afwas?
Marlies: “Ja wat denk je, afwassen, vloertje dweilen.”
Wilfred: “In lingerie natuurlijk!”
Marlies: “Kijk, dat is nou weer een opmerking, waarvan je denkt: op het randje.”
Wilfried: “Ik probeer juist een verband met jouw werk te maken.”
Marlies: “Nee, nee, dat is echt op het randje.”
Waarna Wilfred nog wat doorpruttelde, maar gelijk had ze: 1-0 voor Marlies!

Dat deed me weer eens denken aan de tijd dat ik ontgroend werd in het Delftse corps. Ook ik heb het Dachautje spelen en ander ernstig geweld min of meer over me heen laten komen, zonder het echt aan de orde te stellen. Ik wist, of dacht net als Marlies vroeger, dat dat toch geen zin zou hebben, dat ik als een zeur gezien zou worden. Maar ook bij mij breekt het af en toe (na meer dan vijftig jaar) nog op. Het is goed dat die dingen, zoals nu in Rotterdam en laatst in Groningen, aan de orde worden gesteld, dat subsidies worden stopgezet en aangiftes gedaan. Maar het confronteert me weer eens met mijn eigen onmacht en angst om voor mezelf en anderen op te komen in die voorbije tijd.
Het hele verhaal is HIER te lezen.